Vajza
ka ndejt n'anë, por buzëqeshje e saj, e ven në qendër. Freskia e
moshës ia lan kryet me qiell. Flokët i ka t'amël, të dendun si
mjaltë i zi. Ka nji bashkëmoshatare në krah që buzëqesh ma fort
se ajo, por jo ma bukur. Nuri i saj asht i qetë, nuk ka asgja
provokuese te ajo. Duket sikur sapo asht çu prej pianos, ku notat e
pezullueme n'ajër, i janë ba vello drite.
Asht
15 vjeçe dhe halà s'ka thy asnji zemër.
Te
kandi i rrugës nji plak, i ka dhurue nji drandofille jashtëstine, e
ka njoftue me micën e shpisë. Ora e qytetit ka ra 12. Shkolla ka
mbarue. Si pupël n'erë ka shkue për shpi. Qyteti klimaterik ia ka
zbutë flegrat. Me fije të padukshme e ka përkundë liqeni. Ajo,
asht nji dritore e hapun mbi botën që zvarritet.
Tana
zhurmat, grindjet, sherret, asaj i vijnë përkundshëm, si nji
litani e sapozbritun mbi djepat bosh. E motra e pret me padurim,
anipse flejnë në nji dhomë, anipse ndajnë nji dashni për babën,
anipse janë dy duert e mamës së tyne, ani pse janë si me kenë
binjake.
Ajo
din muzikë, din me ecë, din me u veshë. Flet nji gjuhë kaq urbane
sa duket si me kenë tue folë ndoj libër. Ka nji kulturë kaq të
natyrshme, sa duket sikur ban jetë të mbyllun hanore. S'asht kshtu!
Ajo nuk hahet me kend, nuk i han thojtë si shoqet, nuk ban si e para
e klasës. Gjithmonë ka kenë anash jetës, nji admiruese, nji
kalimtare. E mrekullueme ma fort prej asaj që asht, sesa prej asaj
që s'asht e s'din me kenë.
Në
ajrin e ftyrës së saj shum rrallë ka lot. Asgja s'i ngjan
trishtimit tek ajo, veç... veç përsosmënia e tipareve, pashìa e
fisme deri në birësi mbretnore, e ban poetin me kja së mbrendshmi,
i shkakton nji lot të mbrendshëm që lyp me u derdhë në detin e
qashtër të mangsinave.
Ma
vonë ka me kenë darkë, e ajo ka me kalue, grue e rritun, në
bulevardin absurd të nji qyteti tjetër, e turma ka me e veshë me
arna dit-netësh. E veç poeti ka me pá
halà tek ajo 15 vjeçaren e vendlindjes, te bulevardi me pemët
gjethemdhaja, dhe loti i tij i mrendshëm, ka me pikue prapë, i
madh, i dendun, alkoolik kët radhë, e ka me e deh.
