Ajo çka shitet si pushtim i perëndimit, ose në fjalët e islamofobëve
ma të shitun, si “kryqëzatë mbrapsht”, nuk i gjegjet shifrave reale, por
pritshmënisë së vërtetë perëndimore. Në fakt, kryqëzata asht po ajo pa
ndoj përmbysje epokale, vetëm se tashma nuk prihet andej apo kndej nga
feja, por nga kapitali. Dhe pushtimi që pritet në perëndim, pavarsisht
se atij i jepet emni Islam, asht pushtimi që bota e tretë po fillon me i
ba perëndimit, në radhë të parë për arsye demografike. Pse Turkia nuk
tutet nga miliona sirianë që pret mbrenda territorit të vet, por
perëndimi ndihet i tronditun nga disa mija? Arsyeja nuk asht te “stili i
jetesës” që përmendet rregullisht si përligjie e fobisë, por te fakti,
se kta që vijnë kndej, nuk kthehen ma matanë dhe në nji trajtë të
pasistemueme, vendosen e përvendosen mbrenda popullatave, tue u ba ajo
pjesë e popullit që mund të quhet si pjesa ma popullore, ajo që ban
“punën e krahut”, ajo që shtohet me “prole”, dhe bahet “proletariat”. Në
fjalët e Emil Çioranit, tek intervista e tij e fundit per Savaterin,
dekadenca e perëndimit konstatohet tek fakti se perëndimorët refuzojnë
me ba “punën e krahut”. Stadi epik i nji populli asht stad para-politik,
ku edhe mbretnit bajnë “punë krahu”. Stadi i zhvillimit perëndimor,
mund të quhet tashma si post-politik. Koha e politikes asht shterrë me
luftën e ftohtë. N’eposin tonë, Muji, kreu i kreshnikëve, i dorovitun
prej zanavet, nuk zgjedh as gojarinë, as urtinë, por zgjedh fuqinë.
Fuqia e Mujit asht shì njajo forca virile, krejt fizike, që i shërben me
i ba ballë edhe kopesë, edhe barijve të tjerë që e ngacmojnë me
qëllimin për me vu në provë pikërisht burrninë e tij, lidershipin e tij.
Brezi i parë i emigrantave shqiptarë ishte brez “epik”. Brezi i punëve
të randa. Prandej shihej me frikë nga oksidentalët. Nuk asht ma i tillë
brezi i shqiptarëve që kërkon azil sot në Gjermani. Ky asht brez me
iphone, asht i-brez. Spektakli mandej, e ka afirmue sot plotsisht
domejnin e tij ndër shqiptarë, e ksodore, ne jemi i vetmi popull që ka
kalue nga stadi katundar në stadin postmodern, ose nga stadi
para-politik në stadin post-polik, pa kalue nëpërmjet politikes. Ajo çka
ne kemi, dhe e kemi me shumicë, asht folitika. Pra llafollogjia
pseudo-politike e paparaprimun nga veprimi politik. Se si nji popull
mundet me kalue nga stadi epik fill në stadin dekadent, ky asht nji
mister të cilin ia kemi borxh komunizmit shqiptar. Misteri tjetër që
prapë bijon prej mjegullës bolshevike apo neo-bolshevike, asht pse ndër
shqiptarët e sotëm, që vazhdojnë me qenë evropianë me shumicë myslimane,
janë kthye masivisht në islamofob. Pyesim: pse i besojmë islamit që
shohim në televizor dhe jo islamit që kemi në shpi? Nuk besoj se asht ky
rasti i shqiptarëve të Kosovës, por ky asht rasti jonë, i shqiptarëve
të Shqipnisë londineze, pra i neve që e kemi psue nji lavazh spektakolar
total nga enverizmi si fillim. Mnyra sesi Islami asht perceptue dhe
mnyra sesi asht servirë në perëndim, ka vuejtë gjithmonë nga kuti i
dyfishtë. N’oksidentin mesjetar arsimi konsiderohej “jo në nderin tonë,
pra jo në derën tonë” nga parìa fshatare dhe qytetase kjoftë, ishte gja
klerit, por edhe për klerin ishte e kufizueme te skolastika dhe dogma
fetare. Arsimi në kuptimin e vet grek, pra si dashni pa interes për
dijen, si filozofi, ekzistonte i përhapun në masë vetëm për myslimanët,
dhe vetëm mbas kontaktit kryqëzor të perëndimorëve me orientalët, u
kuptue dhe u përvetsue kjo kredo, bashkë me bagazhin e pamatë qytetnues,
që ajo mbartte me vedi. Mirëpo, pavarsisht borxhit të jashtëzakonshëm
që perëndimorët morën me hir ose me pahir në lindjen klasike islame, ky
borxh u shlye me harresë dhe me mohim. Ndërkohë që Danti, e merr “in
toto dhe integrum” eskatologjinë e tij hyjnore prej mitit arab të
Shkallës, falë studimeve iberike të mjeshtrit të tij Arnaut Daniel, ai,
për shkak të sistemit, e vendos profetin sikurse imamin Ali në nji prej
golleve ma të skëterrshme të ferrit, ndërkohë që tregohet disi ma bujar
me Salal-ul-dinin, baballësin e fisëm dhe mposhtësin e kryqtarëve në
tokë të shejtë, për të cilin në çizme qarkullojshin lajme ma të
freskëta. Për shum breza, të krishtenët perëndimorë, kryesisht italikët,
studiuen ndër mysliman në Spanjën arabe, prej kah morën çmos, përpos
teologjisë dhe tolerancës fetare, që i lanë aty dhe nuk i përfillën kur
themeluen simbas arabëve edhe universitetet e tyne, që njihen si ma të
parat në Evropë. Thuese modelet prej kah i kopjuen që ishin në Spanjë
nuk ishin mjaftueshëm universale që me u quejtë universitete. Ktë mohim
të prumjes së pallogaritshme të Islamit në Evropë, e vulosi
përfundimisht Rilindja evropiane, që si çdo revolucion borgjez, pohon se
historia fillon me të. As reforma protestante, pavarsisht kontributeve,
nuk i lvizi presjen a ndoj shenj tjetër piksimi ksaj dogme. Perëndimi
dukej ma i interesuem për shpërfaqjen artistike të msimeve profetike,
sesa për praktikimin esencial të atyne msimeve. Dhe kjo asht përplasja e
vërtetë mes politikës perëndimore dhe besimit Islam. Nyjëtari i
qytetnimeve, Borges, ven në dukje se Averroe në orët e vështira të punës
së tij me Aristotelin, nuk po dinte me e përkthye fjalën tragjedi
n’arabisht dhe nuk po e kuptonte për se bahej fjalë. Pavarsisht se
Islami e kishte traditën poetike tejet të zhvillueme, ai nuk pranonte
për-fytyrim, pra përshfaqje antropomorfike të hyjnores. E themelueme mbi
zanin pra muzikën, poezia ishte në linjë me esencën e besimit, kurse
teatri piktura (filmat ma vonë) dhe çdo gja tjetër e bazueme ose e
lidhun ngusht me imazhin ishte antropomorfike, pra ma afër idhujtarisë
sesa besimit në thelbin e vet. Islami mëtonte dhe mbronte teomorfiken.
Ishte shkrettina që pohonte qiellin, por mohonte mirazhet. Kjo diferencë
paradigmatike, asht nji arsye me A të madhe, pse ende sot, pavarsisht
pranisë së tij 14 shekullore, Islami konsiderohet mish i huej n’Evropë.
Pavarsisht mohimit dogmatik të Islamit në perëndim, për shekuj me radhë
ekzistoi nji respekt dhe nji nderim i ndërsjellë, çka se masat e popujve
myslimanë kishin ra në regjime e sundime koloniale pa mujtë me e arritë
kurrkund ma nivelin e pararojës që kishin pasë me kalifatin. Shekulli i
njizet me dominimin agresiv të teknologjisë që shitet për shkencë, ose
dijes që shitet për njohje, i gjeti të paorganizuem dhe të papërgatitun
para formave të reja “inteligjente” të pushtimit apo “nënshtrimit”. Por
teksa myslimanët në nivele shtetnore mbetën të nënshtruem të kapitalit
politik ose politikës kapitaliste perëndimore – tue i dhanë Cezarit at
çka asht e Cezarit -, ata nuk ia nënshtruen ndërgjegjen as stilin e
jetës kolonizimit – tue vazhdue me i dhanë Zotit at çka asht e Zotit.
Format e rezistencës së tyne luftarake, kjenë, kuptohet krejt ma
ekstreme dhe krejt ma të dobëta, simbas situatave në të cilit u gjendën
palët ndërluftuese. Ata adoptuen edhe figurën e kamikazit, që si sindrom
i sëmundjes së globalizmit, e huazuen tek japonezët. Teksa terrorizmi
në shekullin e njizet (si shpërfaqje teknologjike e dominimit
teknokratik), kje gjithandej fenomeni i parë i globalizimit bashkë me
mediatizimin, mbas luftës së ftohtë, u duk, sikur stafeta i kishte mbetë
dashtë pa dashtë myslimanëve, që tashma quhen veçse islamikë. Për shkak
se mbas ramjes së murit të Berlinit emni i kërcnimit të ri madhor nuk
ishte ma Sovjet por Islam. Dhe anmiku i jashtëm ishte vital për
plutokracinë perëndimore, me ushqye reaksionin e mbrendshëm. Sulme
terroriste nga grupe arabe kishte pasë mbas luftës së dytë kndej e andej
LaManshit, por para viteve nantëdhetë, ato i faturoheshin politikisht
autorëve dhe grupeve përkatëse. Me rivendikim. N’Olimpiadat e
Mynihut 1972, akti terrorist në dam t’atletëve izraelitë iu faturue
atyne që kishin rivendikue ate, grupit palestinez Shtatori i Zi. Në ’86
hezbollahët sulmojshin metronë e Parisit, por faturën e merrshin ata, jo
Islami në përgjithsi. Tashma për çdo gja që ndodh, fatura i shkon
Islamit, thue se Islami na i paskej në programin e vet kto gjana. Kshtu
faji lihet n’ether, çka tregon se politikës perëndimore, nuk i intereson
drejtësia, por propaganda, jo dënimi por fajësimi. Ndërkohë në rastin e
terrorizmit së Ira-s irlandeze, pavarsisht se lufta civile irlandeze ka
pasë ngahera në mos arsye, ngjyrime fetare, nuk i asht vu kurrë epiteti
fetar. Kurse që grupet terroriste arabe kanë vetëm qëllime fetare, kjo
tashma merret e mirëqenë nga i madh e i vogël. Dhe që kjo asht feja e
terrorit të cilën duhet ta drashtin i madh e i vogël, kjo asht
rrjedhimisht logjike. Në Berlin arrestohen njerzit në xhami. Policia nuk
ka të drejtë me hy në universitet (se asht ‘zona franca’), por ka të
drejtë me hy në xhami. Në Zvicër lejohen xhamitë, por jo minaret. Të
terrorizuemit nga feja kujtojnë se kjo asht feja e terrorit. Por ata që
besojnë, cilido kjoftë besimi i tyne, nuk kanë frikë. Në problemin e
genocidit ndaj popullatave me shumicë myslimane, ata nuk kanë akuzue
Krishtnimin për kte, as Perëndimin në përgjithsi. Ndaj popullit çeçen
asht ushtrue nji genocid sistematik, për të cilin flitet pak ose aspak.
Kur çeçent përgjigjeshin, kjo i faturohej Islamit. Kur sulmojshin rusët,
kta i përgjigjeshin pa i faturue gja ortodoksisë a kishës. Asht
gjithmonë Davidi kundër Golias. Krimet e Israelit kundër palestinezëve
nuk i faturohen n’asnji rast hebraizmit, as aktivisti ma ekstrem
mysliman nuk akuzon fenë e tjetrit, por shtetin/ushtrinë e tjetrit. Prej
ktyne quhen “të pafé” jo pse nuk besojnë në Islam, por sepse nuk
besojnë në fenë e vet. Pra Islami nuk asht anmik i Perëndimit, nuk ka
qenë i tillë gjatë tanë historisë, dhe nuk mund të jetë ba i tillë dy
dekadat e fundit. Në kulmin e fuqisë së vet politike, Islami ia dha
djepin helen perëndimit, pa e përplasë kund, përkundrazi me respektin ma
të përsosun, paçka se ishte kohë përplasjesh. I dorzoi ‘demokracisë’
perëndimore, origjinën dhe dimensionin e saj parak. Islami nuk u përplas
kurrë me Platonin e Aristotelin, as at-herë as sot. At-herë me cilin
perëndim kenka anmik Islami? Islami asht anmik i spektaklit. Ose ma mirë
Spektakli asht anmik i Islamit. Dhe përdor tana armët e tij iluzore për
ta luftue atë. Veçse nji ditë mirazhet kanë me u zhdukë dhe ka me mbetë
edhe njiherë shkrettina poshtë dhe qielli nalt.
botue te Mapo
