Per foton tande ku ti po puth femijet

Diçka ma e gjallë dhe ma fort andje
Se harmonia e thjeshtë
E rrin ma nalt edhe se hiri i prekjes sate
Bahet e lehtë si ftyra e Maries
E thellë mandej
Bahet e fortë flori.

S’asht ambëlsi’ e gjumit
as hidhënim’ i gjalljes
e ia kalon luksit të çdo rinie
atij – iluzionit – ku ne jermojmë
në çdo hap

mbase je ti krejt!
Se mbase koha mundet me u shkrue me dritë
Në ftyrat e fëmijëve
Dhe mundet me u përmallue për nji stinë
As me qenë lumi i Ofelisë

O e zbeta Ofeli e bukura si borë

kërkomë jo mes tullave
të qytetit tand të sheshtë
por ndër baltat e deltave të mia skutariote

prej antemundiash natën ndjej të qamen
e atyne fëmijëve që nuk munden dot me qeshë
pasi në terrinë
s’i sheh dot nana e tyne, nuk kanë lindë

në botën para botës ka pasë diçka nga jeta
dhe atë gja unë vdes po ta harroj


të kërkova në dimën mes luleve të borës
ti kishe frymën e harabelit në dritore
dhe e kishe fshehë fytyrën tande mbas premtimit
të një gjurme që asgja s’ka me e fshi









(kjo poezi asht shkrue per se pari ne italisht dhe ky variant i veteperkthyem asht botue te revista Aleph 17)