Fragmente prej apokalipsit kelt
(ose Poema e mjerimit e fundit të botës)



Kam me pa’ nji botë të pashpirt
verë pa lule,
lopë pa tamël,
gra pa erz,
burra pa burrni,
pushtime pa kund mbret,
druj pa pemë,
detna pa jetë,

pleqnia kah jep mend pa besë,
vendime gjyqesh pa drejtësi,
secili nier ka me tradhëtue,
çdo djalë i ri ka me qenë hajn,
biri ka me hy në shtat të babës,
baba ka me hy në shtrat të t’birt,
sekush ka me pasë kunat vëllaun.

Nji kohë pa besë,
biri ka me premun në besë të atin,
bija ka me premun në besë të amën.


* * *


Në të vërtetë, kam lajme të zeza.
Kanë me ardhë kohna të pabesa; krenët kanë me qenë të shumtë,
të pakta nderet;
të gjallët kanë me i dhunue vendimet e tyne të pacen.
Gjaja e gjallë e botës ka me qenë shterpë;
burrat kanë me i ra mohit thjeshtësisë;
kampionët e kryezotave kanë me iu dalë para,
burrat kanë me qenë të ligj;
mbretat të paktë në numër;
uzurpuesit të shumtë;
qortimet kanë me qenë pa numër; sekush ka me qenë gjytyrym;
kerrat kanë me u capërlye ndër gara;
anmiqtë kanë me e çue dam pllajën e Niallit;
e vërteta s'ka me qenë ma dorëzanë e shkëlqesisë.
Shtigjet rreth vendeve të shejta, s'ka me ditë me i gjetë ma kush,
çdo art ka me qenë tallje;
e përzgjedhun ka me qenë çdo rrenë.
Sekush ka me dalë prej dukjes së vet, fodull dhe i krekosun,
aq sa s'ka me nderue ma kush as derë as moshë as fis,
as art dhe as arsim.
Çdo burrë i zoti ka me u shtypë
çdo mbret ka me qenë i mjerë; i përçmuem çdo fisnik,
çdo fundërrinë ka me u çue përpjetë, aqsa askush s'ka me dashtë ma
mbret as nier.

Ligji ka me u shkatërrue,
hi kanë me u bamun dorovítë.

[...]
Mosmikpritja ka me i farue lulet;
pemët kanë me ra nën vendimet pa ligj;
rruga ka me u ba e padukshme për të gjithë.
Qentë kanë me kafshue trupat,
aqsa sekush [...?...] të vetët për poshtërsi,
kopracì e pabukësi.

Në të sosun të botës së mbrame, ka me pasë nji strehë
për kopracinë dhe pabukësinë.
Sherre pa fund do t'lindin mes artistash;
sekush ka me pague nji satir me satirizue
në të mirë të vet;
sekush ka me i imponue tjetrit cakun e vet.
Tradhëtia ka me e pasë shpinë në çdo kodër,
aq sa as shtrati as besa s'kanë me qenë mburojë;
gjithkush ka me ia ba të zezën mikut, vllau vllaun ka me pré në besë;
sekush ka me gjymtue shokun e gotës a të gostisë,
aqsa s'ma me pasë ma as log, as nder, as shpirt.
Kopracat kanë me ia nxi jetën shoqi shoqit për shkak të numrit të tyne;
uzurpuesat kanë me shpotitë sho-shoqin me stuhina lemerie;
familjet e mdhaja kanë me u përmbysë;
[...]
të urtët kanë me qenë të përçmuem;
muzika ka me u ba e përdalë;
luftëtari ka me u ba murg e dhjak;
urtësia ka me u ba kuvend i padrejtësisë;
[...]
çdo dashni ka me qenë kunorëshkelun.

Kanë me dalë sheshit, të pakufishme, fodulleku e kryeneçësia
në t'birtë e fundërrisë dhe të maskarejve.

Kanë me ardhë, pa masë, kopracia, mosmikpritja dhe zija e bukës në shpijat e zotnive,
aq sa poemat e tyne kanë me qenë të zeza.
Të marrët dhe prostitutat kanë me qenë shegerta në artit e qendisjes,
aq sa kanë me arritë me veshë petka të dala boje;
kampionë të paburrni kanë me ia behë pranë mbretënve dhe kryezotave;
mosmirënjohja dhe ligësia kanë me u strehue në çdo shpirt,
aq sa asnji shërbyes asnji shërbyese s'kanë me ia vu ma veshin
lutjeve të tuathas së tyne, as mendimeve;
[...]
Secili ka me e shkatarrue artin e vet në doktrinë të pafé zgjuarsie të rrejshme
me u orvatë me ia kalue mjeshtrit, aqsa ma i riu ka me dashtë me ndjejtë
i ulun kurse ma i vjetri ka me ndejtë në kambë pranë tij;
kur as mbret as kryezot
s'kanë me pasë turp me shkue me pi dhe me hangër bashkë me shërbëtorin;
kur nji i ardhun s'ka me pasë ma marre me hangër mbasi ia ka mbyllë
derën në ftyrë artistit që shet nder e shpirt
për nji pëlhurë dhe për nji copë bukë;
aqsa secili ka me ia drejtue ftyrën kundër gjitonit
ndërsa han e pin; kur zilia ka me i mbushë të gjithë njerzit;
kur burri krenar ka me shitë nderin e vet
dhe shpirtin e vet me çmimin e nji skrupulli.
Thjeshtësia ka me u mohue; populli ka me u vu në lojë;
kryezotat kanë me u farue;
rangjet kanë me u përçmue; e diela s'ka me u respektue;
arti i letrave ka me u harrue; poetët kanë me mbëtë pa fjalë.
Drejtësia ka me u përmbysë; vendime të rrejshme kanë me u shfaqë te uzurpatorët
e botës së mbrame; pemët do të digjen, me të çelë,
prej nji trume të huejsh dhe njerzish kot;
në çdo vend ka me pasë nji sasi njerzish pa numër.
Vendet kanë me u shtri deri mbi male.
Çdo pyll ka me u ba pllajë; çdo pllajë ka me u ba pyll.
Secili ka me u ba skllav, bashkë me familjen.
Mandej, kanë me ardhë shum sëmundje të tmerrshme, stuhina të paprituna
dhe të frikshme me shira drujsh.
Dimni ka me pasë gjethe; vera ka me qenë e errët
vjeshta ka me qenë pa t'korra, prendvera pa lule.
Nji zi buke vdekjepruse ka me pllakosë.
Sëmundjet kanë me dhetue tufat e gjasë së gjallë:
marramendje, dobësim, edemë, murtajë, ejtje, ethe.
Zbulime pa hajr, skuta pa thesar,
plangje të mëdhaja pa njerz; zhdukje e kampionëve, mungesë drithnash,
shamje, përbetime zemërake, nji vdekje prej tri ditësh dhe dy netësh për dy të tretat e njerzve;
nji e treta e ktyne plagëve mbi kafshët e deteve dhe të pyjeve.
Mandej tash vijnë shtatë vjet ankime;
të huejt kanë me shkatarrue pllajën e Irlandës;
burrat kanë me iu shërbye burrave.
Luftimet kanë me nxi përreth Cnamchaillit;
[...]
bijat kanë me iu lindë bij etënve të tyne;
beteja ka me pasë rreth çdo vendi me namë;
ka me mbretnue shkretimi në rrafshnaltat e Ujdhesës së Lëndinave.
Deti ka me përmbytë çdo tokë, edhe strehat e Tokës së Premtueme.
Irlanda tash braktiset shtatë vjet para gjykimit;
ka me pasë zi mbas plojave.
[...]
Në çdo tuath kanë me u lindë përbindsha;
kënetat kanë me u kthye kundër lumejve;
landa ka me marrë ngjyrën e arit;
uji ka me marrë shijen e venës;
malet kanë me u ba fusha me lule.
Nji roj bletësh kanë me mizërue ndër male;
baticat kanë me u thye mbi plazhe
nji ditë po dhe nji ditë jo.
Mandej tash vijnë shtatë vite të zeza;
dritat e qiellit kanë me u mblue;
në sosjes e botës, kanë me e dëshmue gjykimin;
gjykimin e madh, bir, me lajme të mdhaja, lajme të kobshme, nji kohë pa besë.