Deshta në maj nji fustanbardhë
nji flokëmjalte me hoje te rrugina
çdo fjalë të saj si gur të shenjtë e msheha
në plasa muresh të vjetra ndër piklina.
Kur ajo delte kishte puhizë gjithherë
nisë andrrës për diku, e unë i vonë
përkundesha tue vrapue i marrë nga era
me hy në dritën e atyne syve përgjithmonë.
Kishte biçikleta në qiell që çanin rêtë
me 'to ngarendnim mbi pistën e ylberit
mandej në rrugët e zeza prej piklinës
shërbenim me duer të shkathëta shërbetin.
Piklinë për jetë,
sa perla n'atmosferë!
Po sa shum shi!
Sa pak çaste kësish.
Qyteti me mend ish dora ime,
e fustanbardha nuse gogozharja
që ecte mbi vijën e jetës
dhe ikte fluturim.
Tevona mbramja na mbështillte
me klimën që i lypshim na fëmijë
dhe në gjumin e mbuluem me ferrishta
heshtja digjte hartën e dashnisë.
Nessun commento:
Posta un commento