KOMSHITE E LETERSISE - fragment

Kafe Drakul.

Sa kam ardhë.

Kthimi nga jashtë në atdhé, nuk asht ma pak emocionues se kthimi nga Tirëra në provincë.

Nuk e di pse lashë që miku im të më tërhiqte për tek kafja e fundit që ishte çilë në kët qyqtet kafshësh që rrinë në kafe. Mbase qe shpresa me pá ndonjë ftyrë të re femnore, a ndonji ftyrë të vjetër të papame kaherë, mbase ndonji arsye tjetër ma e fshehtë, por kurrsesi forca e inercisë. Nuk mundet forca e inercisë me të çue drejt inercish të reja.

Sa hymë më bani përshtypje se mobilimi e muret e lyeme me stuko venedikase por të importueme prej Turqiet e të përzieme mandej shqiptarçe, ishte pak hard-core. Nji varg hudrash sa gazepi varej pa turp mbi banak.

Në atë lloj pompe që shokët e mi të akalopisë, e quejnë me admirim surrealizëm. E ky asht shoku i parë për nji sy si ky i imi, në tanësi i pamësuem me teknikat e artit kontraceptual.

Amà ky lokal më shkaktoi edhe nji mbresë të mirë: banaku i tij fin, pa asgja të tepërt dhe karriget e pakta i ftojshin njerzit me ndejtë në kambë. E thashë, ja, ma në fund nji vend që ta nxjerr gjumin. Se kishte sak, rrum nja dy-tri shekuj që jeta në kët qyqtet qe kthye në nji konvaleshencë të vërtetë, por pa përmirësim energjish jetësore, pa rikthim as të oreksit me punue, as të oreksit me jetue, të atij me shijue anën hedoniste të jetës, a si e thonë njerzit këtu: me e kullotë ma... Veç oreksi me hangër sa vinte e zgjahej.

Veç halà nuk më ishte përshtypë qartë kjo mbresë ndër shqisa, kur, nji fjollë e lehtë e nji tymi të tejdukshëm e ma të lehtë se ajri, më shkëputi da-kadalë prej ritmit e mandej edhe prej të tjerëve. Atëherë nën kët efekt, shkova e u ula te nji tavolinë e kandit. Me nji portret aktoreje italiane mbi murin djathtas e nji portret aktori hollivudjan me origjinë italiane mbas kreje, të dy me origjinë origjinale shqiptare.

Piva nji cigare e gati po më shijote, e po rrëshkisja ma thellë në at topitje, kur, qe, më shkrepi me shkue në banjo për me u freskue pak. Nuk jam si Leoja që ka kuriozitet me iu pá edhe banjat mjediseve të reja që hapen për publikun, por simethanë, po më qëllonte mue shorti me e përurue, prandej, e përurinova... dhe sikur u rinova për vedi.

Kur u ktheva, me ftyrën në mos ma të zgjueme, të paktën ma të lame, tek tavolina ime, shoh se qe ulë nji tip tmerrësisht i çuditshëm. E s'më len as kohën me u habitë pse po ikin tanë, kur më thotë:

- Zatet, i dashtun.

- Zaten, me ke kam nderin?

- Juve si kush ju dukkem?

- Si Vlad Tepeshi, fatosi kombiar...

- Po, pikërisht ay jam, Drakuli me nammë... por unë më shumë përdornja hunjtë sesa retorikën nacionaliste për punët e mia. Kam qenë sitatheshja, i hurrit e i litarrit.

- E mbase edhe shprehja prej jush ka mbetë...

- Ppoo. Jjoo. Hurrin nuk e shpikka h...unn... tek ne në Dakki, e kanë pasë sjellë hunnt... por sitatheshja mmua më mbeti.

- Chi di palo ferisce di palo perisce, non è così conte? Thashë unë në mendjen time. Por Drakula kishte telepati.

- Po, ashtu me hu, më dënuan dhe turkkit.

- Po tash n'epokë moderne me se merreni?

- Oh, po ta sspjeggoj, durim. Po juve çffarë do të merrni? - ma priti ai që kishte hallin e xhiros.

- Unë nji kafe, simbas vendit kuvendi.

- Bukkur.

Dhe i bani nji sinjal kaq të avashtë banakierit, sa mu duk si ngurrimi i qëllimshëm i qezarit në kolosé para se ta kthente gishtin e madh për me vendos fatin e të mposhtunit n'arenë. Veçse unë nuk e pashë si publik at gjest, por si gladiatori i mposhtun prej mosluftimit.

- Na ven edhe do muzikkë. Klasikke, kuptohet, për mysafirin moddern.

Më erdhi nji kafe e nxime, këllirë e shkuar këllire, as me qenë zie me lesh të palamë. Ladi shihte kah korridori i shkurtë majtas meje, ku vareshin do steka bilardoje luksoze. Nuk iu shkulkan hujt nga mendja dhe këtij... mendova.

- Ja, çfarë bëj tani me hunjtë – më tha me at shqipen prej sllavo-dakasi të Transilvanisë. Por unë e kisha mendjen te kafja, dhe fill mbasi riktheva kryet në pozicionin fillestar, mendova se më kishte ba me kthye kryet qëllimisht për me më ba me ekspozue qafën. Dhe unë që bash at ditë pata dalë me qejf prej të ngrohtit, e ma në fund pa pasë nevojë me e veshë golfin.

- Kont, i thashë, tue e pranue përfundimisht identitetin e tij prej të vdekuni të pakallun, pozitën e tij prej mbreti të ndërbotëve, a mund të kem nji kafe ma të mirë?

- Jjoo... Jjoo... ka bbërë më të mirën e mundshme.

- Jo mu duk si e zieme...

- Ppo e zierë është ajo dreqi e hëngërt...

- E di conte, por më duket sikur â zi uji veç e kafja veç...

- Dale, se kshu e kka ekspressi sapo është vvënnë në punnë... njësoj do dalë edhe tjettra.

- Po pak sheqer kont, ju lutem (e me veti: na qenka dhe leibnitzian pale).

- Sheqerin na e ka ndaluar biroja, por ka kripë... - tha ai me nerva prej të vdekuni që s'gjen vorrim dhe futi dorën tek nji thes poshtë tavolinës e më hodhi do kokrriza të bardha në kafen e zezë si nata transilvanike. Mandej futi thonin e tij të zi e të gjatë të gishtit të vogël dhe e përziu. Në fund, kur po bante me e nxjerrë, nga gishti i tij i hollë i shêjit ra drejt e në filxhanin tim nji unazë.

- Oh, tovarish, e kisha harrosur... (veç tek varrosjet e kishte mendjen shejtani!) kisha edhe pak nga ky pluhuri i cianurit... e kam qysh prej Luftës së Ftohtë.

Mori unazën, e mbylli rubinin dhe e vuni prapë në gishtin e hollë. E mbante siç mbahet kambëza e nji pistolete e jo siç mbahet nji unazë.

- Pra juve conte, i thashë unë me pak latinitet edhe në za, keni qenë aktiv gjatë Luftës së Ftohtë.

- Po. Pse prej kujt mësuan ata? Dhe e dini juvve pse u quajt e ftohtë?

- Ngaqë ishte luftë nervash mes byrokratësh të ftohtë?!

- Jjooo. Dimri rus nuk hyn aspak. Asnjë dimër i madh s'ka lidhje. Ajo qe luftë e ftohtë, pasi ishte thjesht një luftë civvile e jona. Por ne jemi të pavdekshëm, prandaja... dhe jemi gjak-ftohtë. Luftuam kryesisht në bursë, me thënë të drejtën. Ndërsa vegjëlia luftonte për pilaf. Dhe faktikisht dolëm shumë më të pasuruar se çdo dilnim nga çdo luftë e nxehtë, por sa parà bën kjo pasuria jonë? Nuk ha mordja as dyfishim t'i japim! Të na thuash vdeksh neve është njësoj si juve kur i thoni njëri-tjajtrit rrofsh!

Kshtu mora vesh që kontit mund t'i faleshe nderit, por jo t'i thoshe rrofsh!

Me këto fjalë konti po hynte prej derës kryesore në rolin e vampirit filozof, ma profesionistit në kohnat moderne, në kohnat kur karriera asht gjithçka, ku edhe kometat luhet në bursë!

- I keni të gjiththa aty, te 'Dimri i madh'... këshilli i vamppirëve... në dimrin rus. Por mos u tuttni, se ne nuk i tuttemi dimrit rus... më shumë na tuttet dimri nne!

- Interesante.

- Kam shumë respekt për vampirizmin shqiptar.

- Komunizmin, deshët me thanë?

- Po pra, vampirizmin... Ai, Rampiri ka qenë talent i linddur. Qysh para se ta njihja. Një virtuozz. S'kishe ç'ti mësoje. E mbann mend takkimin me studentët? ...Ai e kafshoi edhe shekullin e ri... që ju akoma e ndiqni si bebat kur ndukin bishtin e mackave.

- ...E mbaj mend si nëpër tym atë takim, me sa na e kanë shtrembënue mediat veç.

- Po pra, natën përpara pattëm qenë bashkë për darkë. Çfarë ironiku ai, ë? Si iu tha studentëvve: juve nuk i dini ca gjëra. Nuk dinin menunë e re, me ingrediantët e vjetër, që po u gatiste ai. Si i thonë fjalës, mirë që do hani, po dikush duhet të gatuajë. Dhe ky pilaf do tu thejë edhe ato gjysma dhëmbësh që ju kanë mbetur.

- Po mirë kont, cili asht vampirllëku ma i madh që keni ba ju vetë?

- O, nuk e kam bërë akoma, atë po pres, ndaj jam edhe këtu në mesin tuaj, e mbasse kur ta bëj do të vdes më në fund nga gëzimi. Shiko, unë i mësova të gjithë këta, dhe hapën të gjithë bisnez. Por edhe unë e bëra time: këta hap një biznes, unë hapu antibiznes përballë, në krah, poshtë shtëpisë së prindërve. Pse kush i lexoi Marksin, Adam Smithin, Bakuninin? Këta parapolitikët tuaj?! Këta nuk dinin as shqip! Kupton?! Unë ua thashë të gjitha. Kot, se jam snob!! Por më gjetën plak. Dhe kujtuan se më lanë si pykë, hahahu... Besoj e kuptuat lojën e fjalëve? (Dhe me gjysmë zani: Plepi plak i plasur pak palcë ka pasur, Plepi plak i plasur pak palcë ka pasur, Plepi plak i plasur pak palcë ka pasur... konti i bënte kto ushtrime për zgjidhje gjuhe, me i vërtetue vetes dhe mue se edhe pas gjashtë shekujt vegjetimi ai akoma ishte në gjendje me llapë)

- Ngaqë... pykë asht ai që mbet guak, por pyka asht edhe ajo majë druni që shërben me vra vampirat... tue ia ngulë në... hëkhë... në... zemër.

- Po, pra, me më lanë ata mua si pykë. Unë i bëra rehat. Pse, s'i thashë unë sektretarit tim dhe tuaj të parë En Verité-së, ç'industri zezën do bësh, bëre traktorin dhe nuk të eci... e vetmja industri që të ec këtu është një industri që bazohet mbi një lëndë të parë që nuk ka kosto përpunimi...

- Gjaku...?!

- Ekzakt, zotni, gjaku. Industri, biznes, dhe për më tepër e vetmja industri që respekton mjedisin. Pse kot e mora për sekratarim tim të parë unë atë, ashtu vetëm Aliun kam patur!!

- Domethanë, Vladiç, edhe ju paskeni vendosë me hapë biznes.

- Oh, biznes këtu hap gjithkush. Unë do të hap direkt monopol. Ndërsa, antibinzese simethanë kam boll. Jam Ladi i Dhombëve, ke nigju besoj... Kam edhe atë uniseksin... më fal, universitetin privat. Dhombët i njof kaher fort, i njoh me rrojë, simethonë... përpos kësaj mund të shërbej edhe si pemtar gjenealogjik... ja ti për shembull, i njoh të tonë të parët e tu... e keni gjakun e omël, po duhet t'i shtoni pak ujë amà... dhe më zgjati nji gotë ujë që ia mori kamerierit, gjesti i tij qe aq i avashtë, dhe unë kisha aq të nxehtë, sa gjysma e gotës mund të avullonte deri sa të ma vinte para ai. Kishte do kokrriza mbrenda... si naftalinë dukej, por unë kishem tepër etje.

- Falemnderit për komplimentin, kont – thashë unë dhe e piva me neps.

Me aq u ndamë, se shkoi në banak me pi Bloody Mary me kryetarin e bashkisë.

Rrugës mendojsha se si më ishin shkoqë tanë ato gjana. Tanë ata vampirushat merrkan zemër e mësokan prej kryevampirit të kryevampiratës botnore esnafit Vlad Tepesh, që masat e njofin vetëm me nji emën: Drakula.

Po Transilvaninë kujt do t'ia ketë lanë?

vijon