N'oborr kuajt e hasmit hanë petale t'verdha

N'oborr kuajt e hasmit hanë petale t'verdha,
te shpija e Live fshatarët kryengritës po bastisin kopshtijet
e vena e vjellun hapërlyhet mbi dru t'shantalit.
Në bahçe zogjt nuk po kndojnë ma, duert gjakse kanë troshtitë 

në diell kafazin e praruem: jo kangë, por britma
gjithkah dhe thundrat shkelmojnë. 

Nji dreq, me jatagan të skuqun te dhoma përgjysë n'hije,
i vërsulet gjijve të ramun të zonjës Li.
Te korridori pa dalje, hyzmeqarët ma n'moshë e ma të besës
i fërkojnë zotit Li kryet e shkapetun, e ky mendjemadh, s'guxon ma, 

me duert n'ije, t'i sodisë madhështuer portretet e të parve te kandi.
Saora të birtë e yshtin, me fytyrat e lyeme n'pluhun:
"Si kenka kjo punë qi ma i vogli i Live, budalla Po,
faqja e zezë e familjes, tash kur shpinë e kanë msye
drangoj zjermi e shkrumi e hini, ky te alkova servile
po bajka qejf tue ngrehë kërcellin e vocërr prej giade
me ia njeshë nji bythe të pangime shërbtorje teveqele.
A s'asht krim ky, krim kundër ligjeve hyjnore?"
Dhe shohin korthi me bisht të synit djaloshin, i cili veç, i vetëm dhe i qetë,
prej dritores n'trapazan sheh malet e bardha,
ato prorë të njajta e mospërfillse, përtej oborrit të shkatërruem
të Live, përtej fushave të Live. Dhe Li Poja e ndin vedin
jo ma i biri i gjumashit Çeng por i Drangoit Hanor.

Te nji qytet i harlisun résh, matanë maleve me borë,
nji kalë zanash me flatra krille e ka përcjellë.

LI PO