Restaurimi dhe festa e atij që të do

Ka thanë Herzeni, se “historia nuk kthehet mbrapsht… të tana rivendosjet, të tana restaurimet kanë qenë gjithmonë maskarada”. Dhe i tillë rezulton edhe ky restaurim i bolshevizmit, që gjithsesi shfaq tipare të shfytyrueme, aq sa me u quejtë neobolshevizëm.
Neobolshevizmi realizon nji simbiozë mes bijve të persekutorve dhe bijve të të persekutuemve. Papën, e presin tue varë (kët radhë fotografitë) e të varunve me urdhën të baballarëve të tyne. Njiherit, auktoriteti papal nuk bzan, sikundër nuk rezulton të ketë bza kur ndodhte varja. Asht nji pushtet që rilegjitimon nji tjetër.
Neobolshevizmi ia ka marrë dorën pornografisë. Jo se bolshevizmi shqiptar nuk ishte i tillë, por ndryshonte për shkak të përqendrimit bardhezi të çdo regjie në duert e partisë-shtet. Tash kemi bolshevizëm me ngjyra, neobolshevizëm.
Njiherit teksa bolshevizmi lidhte aleanca për arsye ideologjike, neobolshevizmi e ka tejkalue dimensionin ideologjik, tue qenë gjithëpranues ose gjithçkanganës, mjaft që të ketë logjikën vicioze të kapitalit që qarkullon brenda rrethit vicioz.
Në fillim të viteve ‘90, pavarsisht se në krye të Shqipnisë ishin akoma bolshevikët, pati nji hapje të çuditshme drejt lirisë. Shqipnia nuk ishte ndërtue akoma, dhe ajo ishte koha kur mund të hidheshin themelet. Brezi që mund ta kishte ndryshue paradigmën tue e mbajtë vendin në kushtet e rritjes civile, nuk e filloi at punë, për shkak se filloi punë jashtë vendit. Dhe atëherë bolshevizmi përpunoi dhe futi në veprim programin e restaurimit.
Ky plan parashikonte veç tjerash, që shoqnia shqiptare, të mos ishte thjesht e hapun, por e zbërthyeme. Ka nji mnyrë me e demoralizue, çintegrue dhe shpopullue nji popull, kjo asht mnyra pornokratike, kur pornokracia bahet stil jete. Qëllimi asht i kjartë: Shqipnia nuk duhet të ketë ma popull të vetin. Pornokraci don me thanë pushtet i prostitutave. Qofshin meshkuj a femna. Kah ana tjetër, demokraci don me thanë pushtet i popullit. Pra, mënyra ma e mirë për me e kalue sistemin nga demokraci në pornokraci, asht ajo me eliminue popullin. Me e eliminue si subjekt historik, metafizik, botëprodhues, jetësor, pavarësisht se kah ana biologjike vazhdon ta miklojsh, teksa e pranon edhe si klient. Dhe kshtu shqiptarët në çdo sferë të jetës së tyne shqiptare, ndihen klientë në vend të vet; madje klientë në nji treg të pambuluem dhe pa rregulla loje.
Dhe kshtu mjafton mos me i dhanë të drejta sociale: punë, dinjitet, arsim, shëndetsi. Dhe tue lshu dorën kah të drejtat civile me ba koncesione antipopullore: martesën brenda të njëjtit seks, që i hap rrugën edhe shtatzanisë me qira (me pasojë blemjen e fëmijës) e me radhë. Të gjitha kto kanë bekimin e fondacionit për nji shoqni të zbërthyer, pavarësisht se vetë drejtori, sa i takon familjes së tij, nuk asht aq i hapun, madje asht kaq tradicionalist atavik, sa martohet me nji vajzë gjysmë shekulli ma të re.
Lind pyetja: A do ta hanë shqiptarët tekun e radhës? Demoralizimi i gjatë, e ka shndërrue korrupsionin në stil jete. Ka rrezik që shumica e shqiptarëve të Shqipnisë janë tolerantë ndaj korrupsionit, si e vetmja alternativë me shkepë ndoj gja prej publikes.
Njiherit edhe kategoritë e privates dhe publikes në Shqipni janë të ndotuna. Ajo që e prish dialektikën mes tyne, asht kategoria e kolektives. Shteti asht kolektiv. Vota nuk asht as private, as publike: asht kolektive. Te klubi i lagjes lypet vota, dhe qytetarët e falin shoqnisht, tue qenë krejtsisht shpresëhupun se mund të kenë za në shkretëtinën e demokracisë shqiptare. Neobolshevizmi vazhdon me i rrejtë me thasë mielli, si në kohën e Ylli Bufit, që asokohe pat deklarue se kishte edhe 7 ditë bukë dhe populli me humorin e tij bujar e quejti Illi Bifi. Por atëherë kishte popull.
97-a e vrau popullin shqiptar. S’e kishte ba asnji dominimin i huej, as komunizmi s’kishte mujtë deri në fund. Kishte krijue bazat sigurisht. Tue pré lidhjen me tokën (shpronësimi), dhe lidhjen me qiellin (ndalimi i fesë si botëkuptim, jo vetëm i institucioneve fetare), kishte pré lidhjet metafizike të popullit me esencën e vet. Neobolshevizmi, synon edhe shkatërrimin e familjes. Propagandon nji stil jete të bazuem tansisht mbi paren. Vetëm se nuk ka kuptim që ky stil jete t’u lehet trashëgim mbasardhësve, kur shumica absolute e njerëzve nuk kanë me mujtë me iu lanë edhe paret që duhen për me e jetësue at’ stil jete. Tanë misioni konstruktiv i mediave pushtetare asht shkatrrimi i gjuhës, traditës dhe vetë indit popullor shqiptar. Mjafton pra që nji gja të shfaqet dhe ajo pranohet, nuk përban ma skandal. Çdo gja duhet të jetë kronikë e zezë, në mënyrë që njerëzit të mos arrijnë me gjetë frekuenca të tjera në jetë, përpos atyne të zisë spektakolare. Reality show-t janë autopsitë live që i bahen kufomës së popullit. Nji reality show i kangës, asht prova se shqiptarët s’dijnë ma me kndue, nji reality i valles asht prova se shqiptarët s’dijnë ma me kcye, nji reality show i llafeve asht prova se shqiptarët s’dijnë ma me ba as muhabet.
Kah ana tjetër, çdo snob, pretendon se menderja e tij meriton fronin e bashvendit.
Sigurisht edhe ktë primje majmuneske e kemi.
Në ditën botnore të nanës, google vendos nji doodle me kpucë unisex, në vend të papuçeve klasike. Nji shkollë në Torino, anulon “Ditën e nanës”, me pretekstin se u fyeka ndjeshmëria e minoriteteve të devijueme (a thue se nuk janë bij nanash edhe ata?!), dhe tash e mbrapa ka me u quejtë “la festa di chi ti vuole bene”. Nuk mbetet mbrapa edhe LGBT shqiptare. Realizon nji klip, ku dy pjeshka lezbike përkujdesen për nji fmi, dhe diçitura në fund: familja është dashuri dhe përkujdesje. Reklamat bahen për me shitë produkte. D.m.th. kjo lloj familjeje që i shitet publikut, asht produkt. Asht pra produkt dashurie, por në shitje. Dashunia e vërtetë nuk ka nevojë për reklamë. Nji dashni që shitet, quhet prostitucion.
Lufta e tretë botnore asht kjo. Nji luftë për frekuencën e perceptimit. Nji luftë për me arritë me e dominue krejtsisht perceptimin. Globalizimi ka tiparet e nji fashizmi light. Me filtër. Filtri asht si gjithmonë mediatik, i patinuem. Falsifikon gjithçka. Globalizohet vetëm e keqja, të mirat lokalizohen. Restaurimet që bahen te ne janë pjesë e restaurimit të madh të bolshevizmit. Shikjoni restaurimin e kullës së sahatit dhe a nuk ju duket gadi për spot promocional?
Njerëzit nuk duhet të harrojnë se mund të jetohet ndryshe. Duhet të fillojnë ta kapin në dorë seriozisht stilin e tyne të jetës. Ky asht arti kryesor i ditve të sodit. Ka vend për kryevepra. Nuk duhet me ndejtë me duer në xhepa, tue pranue si të mirëqenë nji stil jete të induktuem prej pushtetit hegjemonist globalizues. Fundi i historisë duhet me qenë fillimi i historive të reja të të gjithë popujve.
Të tana restaurimet kanë qenë gjithmonë maskarada. Por maskaradat nuk mund të zgjasin përjetsisht.

Kalifi i fundit

V
Bagdadi

Po e lamë mbretninë e Mosulit dhe po flasim për qytetin e mahnitshëm të Baudakut (Bagdad). Aty ligjërojte dikur kalifi i tanë saraçve, sikurse në Romë asht selia e Papës së të krshtenvet mbarë. E përshkon tejpërmes nji lum i madh (Tigri), që po me e lundrue mundesh me mrritë deri tu deti i Hindivet; dhe tregtarët e kaptojnë me mallnat e tyne: zdrypin përgjatë ujnave deri tu qyteti me emnin Kizi dhe s'andejmi hyjnë në det.
Në gjysë të rrugës ndeshet nji qytet tjetër plot nur, i quejtun Basora; rrethinat e saj janë mbushë me pyje ku pjeken hurmat ma të shijshme në botë.
Në Baudak punohen cohna mndafshi dhe të prarueme, të stolisuna me shtazë e shpezë: asht pa mëdyshtje krahina ma fisnikja dhe ma e madhja ndër shoqet: mjaft me ndërmendë se kalifit iu gjet thesari ma i madh që ka pasë ndojherë njieri i gjallë. Qè shkurtimisht historia: në vjetin e Krishtit 1255 Kani i Madh i Tartarve Alani, vlla i perandorit të sodit, mblodhi nji ushtri të fortë, marshoi në qytet e msyni me njat turr. Kje nji bamë primend e paharrueshme, ngase Baudakun e mbrojshin njiqind mijë kalorës, pa njehë kambsorinë.
Kur Alani zateti si ngadhënjyes në qytetin e nënshtruem, i gjeti si thamë kalifit nji kullë deng me ar, argjaend dhe xhevahire: tue e këqyrë tanë atë bollëk pamasë, mbet bukur i harbitun, dhe at-heran çoi e thirri para vedit kalifin e robnuem dhe e pveti:
- Kalif, pse e kishe mbledhë tanë at thesar?... Çka deshte me ba me të?... A nuk e dijshe se un isha anmiku jot dhe po gatitesha me të ra me ushtri e me t'i zaptue zotnimet?... E n'kjoftë se e dijshe, pse nuk shpenzove spakut nji pjesë të tanë ksaj pasunie të kotë për me rekrutue ma shum kalorsa e kambsor në mprojë të qytetit?
Kalifi nuk u gjegj, dhe pseja asht e thjeshtë: nuk dinte çka me thanë. Alani rrudhi vetllat, u mendue nji grimë, mandej ia pat:
- Kalif, meqë e kuptoj se ti thesarin tand e don ma fort se çdo gja tjetër në dynja, due me ta lanë që ti të ngihesh me të.
Mandej çoi e ngujovi në kullë, pa bukë as ujë; dhe në krye të katër ditve fatziu vdiq midis tanë arit të tina të kotë.
Dhe ky kje i mbrami ndër kalifët e Baudakut.

Marco Polo, Il Milione