Tepak pa zbardhë oqeani
nxori në breg të ramët...
me u falë tokë për vorr.
Vikamat ua kish përpi
mnershëm me kohë.
Kamat tok me krena
tok me fëmitë me lojna.
Kshu u përmbys Atlanti
e bota iu dha rastit
që e mban si zar.
Ishte nji pamje
që ta kpuste shpirtin
e gjithkujt e pá
shpirti iu shkul
e u ba shkulm dallge.
Se atë natë natyra
bani gosti. Hangri mish
e piu venë njeriu.
Por zemra e Atlantidës
notoi në gjakun e njelmë
prej lotësh e duel në diell
ngjat nji harku të blerë.
I thonë Irlanda - landa e irun
e asht parajsë delesh toke
e amë ujqish deti
streha pa terr e të keltëve naivë
e bija për shpirt e oqeanit
njatij
që e la pa prind.
A.C.
